تفاوت دستور خروج از کشور و قرار خروج از کشور چیست؟
بنابرِ نظریه مشورتی شماره ۷۴۸/۹۴/۷ ـ 25 / 3 / 1394 اداره کل حقوقی قوه قضائیه،
در قانون آیین دادرسی کیفری مصوب ۱۳۹۲، دو نوع منع خروج از کشور نسبت به متهم پیش بینی شده است: یکی؛ قبل از دسترسی به متهم (موضوع ماده ۱۸۸). و دیگری؛ بعد از دسترسی به وی (موضوع بند ث ماده ۲۴۷). اولی طی دستوری از سوی مقام قضایی انجام می‌شود و دیگری طی قراری (قرار نظارت قضایی) که قابل اعتراض نیز است.
قانون آئین دادرسی کیفری مصوب ۱۳۹۲:
ماده 188 – تا هنگامی که به متهم دسترسی حاصل نشده، بازپرس می‌تواند با توجه به اهمیت و ادله وقوع جرم، دستور منع خروج او را از کشور صادر کند. مدت اعتبار این دستور، شش‌ماه و قابل تمدید است. در صورت حضور متهم در بازپرسی و یا صدور قرار موقوفی، ترک و یا منع تعقیب، ممنوعیت خروج منتفی و مراتب بلافاصله به مراجع مربوط اطلاع داده می‌شود. درصورتی که مدت مندرج در دستور منع خروج منقضی شود این دستور خودبه‌خود منتفی است و مراجع مربوط نمی‌توانند مانع از خروج شوند.
ماده ۲۴۷- بازپرس می‌تواند متناسب با جرم ارتکابی، علاوه بر صدور قرار تأمین، قرار نظارت قضایی را که شامل یک یا چند مورد از دستورهای زیر است، برای مدت معین صادر کند:
…
ث – ممنوعیت خروج از کشور
